Ο νέος γονέας σήμερα, δεν επιθυμεί να είναι απλός παρατηρητής των συναισθηματικών αντιδράσεων του παιδιού. Επιθυμεί να γίνει ένας emotional coach, προπονητής των συγκινήσεων και των συναισθημάτων του.
Πόσο όμως είναι αυτό εφικτό;
Για παράδειγμα ενας γονέας με πολύ άγχος και φόβους, ή με εκρήξεις θυμού είναι δύσκολο να μάθει σ΄ένα παιδί πως να διαχειρίζεται τα δικά του αντίστοιχα συναισθήματα. Είναι αναγκαία η βιωματική εμπειρία μάθησης, ώστε να αποκτήσει ο γονέας την απαιτούμενη αυτογνωσία, να διερευνήσει και να χειριστεί τα δικά του συνασθήματα απέναντι στο παιδί και στην εσωτερική του πραγματικότητα.
Εδώ θα δώσουμε κάποιους βασικούς προσανατολισμούς που μπορούν να σας βοηθήσουν ώστε ν΄αυξήσετε την συνειδητότητά σας για τον ρόλο σας σαν emotional coach του παιδιού σας και να δείτε τι ανάγκες έχετε, ώστε να συνδεθείτε με τις εσωτερικές δυνατότητες πέρα από την αγάπη που ήδη νιώθετε για το μωρό σας.
Αντιμετωπίζοντας τα συναισθήματα.
Θυμός, χαρά, φόβος, λύπη: αυτά είναι τα πιο απλά συναισθήματα, που υπάρχουν από τη γέννηση.
Όσο πιο καθησυχαστικές, ήρεμες είναι οι απαντήσεις των γονέων, τόσο πιο ασφαλές θα νιώθει το παιδί ακόμα και όταν τα συναισθήματα το αναστατώνουν. Είναι χρήσιμο ν΄αναγνωρίζετε ότι οι απαντήσεις στις συναισθηματικές εκδηλώσεις του παιδιού επηρεάζονται από τα δικά σας βιώματα, επηροές τρίτων, θεωρητικές κατευθύνσεις, από τα πολιτισμικά μεγέθη της περιοχής που ζείτε κλπ.
Γύρω στα δύο χρόνια το μωρό αρχίζει να νιώθει συγκινήσεις πιο σύνθετες. Μπορεί να νιώσει ντροπή, ζήλεια, αίσθημα ενοχής, άλλου τύπου φόβους. Επίσης μπορεί να κρύψει τα συναισθήματά του αν έχει μάθει ότι αυτά τα συναισθήματα δεν είναι ευπρόσδεκτα στο περιβάλλον που ζει.
Το επόμενο βήμα σε μια ψυχοεκπαιδευτική προσέγγιση ενός παιδιού, είναι να ενισχυθεί ώστε να αναγνωρίσει τους δικούς του πόρους, τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης π.χ του φόβου και όχι λέγοντάς του τι να κάνει. Χρειάζεται ενθάρρυνση στο να βρει τις δικές του στρατηγικές.
Οι γονείς είναι από μόνοι τους ζωντανό παράδειγμα, προς μίμηση, διαχείρισης συναισθημάτων. Όσο πιο φυσικοί και ειλικρινείς είναι για το πως νιώθουν, τόσο καλύτερα διευκολύνουν τα παιδιά να τους καταλάβουν.
Τα παιδιά για παράδειγμα στις δικές μας συναισθηματικές εκδηλώσεις νιώθουν διάφορα συναισθήματα. Πολλές φορές οι γονείς από τάση να υπερπροστατεύσουν τα παιδιά αρνούνται τα δικά τους συναισθήματα. “Οχι δεν είμαι λυπημένος», «όχι δεν θύμωσα», « όχι δεν φοβάμαι»..
Ο γονέας που φιλοδοξεί να γίνει ένας καθοδηγητής στην συναισθηματική αγωγή του παιδιού του, χρειάζεται να δίνει νόημα στις συγκινήσεις και στα συναισθήματα και ν΄απαντά με τρόπο κατάλληλο. Αυτή είναι η βασική ικανότητα να δημιουργούμε ανθρώπινους δεσμούς και είναι βασισμένη και σε νευρωνικούς μηχανισμούς που ενεργοποιούνται για απάντηση στις συναισθηματικές εκδηλώσεις που παρατηρούμε στους άλλους.
Γι αυτή την προσωπική ανάπτυξη του γονέα και η ψυχοεκπαίδευσή του πολλές φορές κρίνεται απαραίτητητη για να γίνει ένας καλός προπονητής στην συναισθηματική απιδεία των παιδιών.
Το παρόν άρθρο έχει αναρτηθεί στο blog HappyChoice.gr